Διεθνής ομάδα επιστημόνων εντόπισε πάνω από σαράντα νέες περιοχές του DNA που αυξάνουν τον κίνδυνο ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Η έρευνα αυτή είναι η μεγαλύτερη που έχει γίνει μέχρι σήμερα στον τομέα του DΝΑ και αφορούσε 30.000 ασθενείς.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αυτές οι περιοχές θα αποτελέσουν θεραπευτικό στόχο οπότε θα δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για τη δημιουργία νέων φαρμάκων και να οδηγήσουν τελικά σε θεραπεία της νόσου. Η ερευνητική ομάδα συνέκρινε το DNA ασθενών με αρθρίτιδα μ’ εκείνο υγιών ανθρώπων και εντόπισε 42 προβληματικές περιοχές που συνδέονται με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Μία από αυτές τις περιοχές μάλιστα ευθύνεται για την αδυναμία η οποία αντιμετωπίζεται μ’ ένα υπάρχον φάρμακο.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη γενετική μελέτη μέχρι σήμερα, καθώς συμπεριέλαβε σχεδόν 30.000 ασθενείς. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι η αξιοποίηση των νέων αυτών πληροφοριών θα συντελέσει στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων που θα στοχεύουν περιοχές του οργανισμού ώστε κάποτε να επιφέρουν την ίαση της νόσου.
” Αυτή η μελέτη προσφέρει τεράστιες δυνατότητες . Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό νέων στοχευμένων φάρμακων για πολύπλοκες ασθένειες όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, αλλά και ο διαβήτης, το Αλτσχάιμερ και η στεφανιαία νόσος “, εξήγησαν οι ερευνητές.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι παρόμοιες γενετικές ανωμαλίες που εντοπίζονται σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα μπορεί να βρεθούν σε ασθενείς με μια συγκεκριμένη μορφή καρκίνου του αίματος . Σύμφωνα με την καθηγήτρια Τζέιν Γουόρθινγκτον , διευθύντρια του Κέντρου Γενετικής στο Μάντσεστερ , η παρατήρηση αυτή υποδηλώνει ότι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του καρκίνου θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικά κατά της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και έτσι θα πρέπει να δοκιμαστούν σε κλινικές δοκιμές .” Υπάρχουν ήδη θεραπείες που έχουν σχεδιαστεί στον τομέα του καρκίνου που μπορεί να ανοίξουν νέους δρόμους για την επαναστόχευση φαρμάκων ” , τόνισε
Πάντως, υπάρχουν και επιστήμονες που δεν θεωρούν χρήσιμη την ανακάλυψη «αδύναμων» περιοχών του DNA που σχετίζονται με περίπλοκες παθήσεις, οι λεγόμενοι μονονουκλεοτιδικοί πολυμορφισμοί (SNPs). Υποστηρίζουν ότι, τα στοιχεία είναι λίγα ή ανύπαρκτα, που να υποστηρίζουν ότι η «σίγαση» των SNPs με φάρμακα μπορεί να ανακουφίσει την συμπτωματολογία των παθήσεων.
